Gladiolen

28 mei , 14de dag. Le Cheilard <> Vogué  : 65 km

De eerste echte “col” : Col de Mezilhac : van 0 naar 1.119 m. over een afstand van 21 km. We zagen daar na onze ervaringen van gisteren “ een beetje” tegenop, want wat stelde gisteren voor? Achteraf denken we verkeerd gegeten te hebben, op maandagochtend zijn kennelijk alle bakkers en overige winkels in de dorpjes gesloten. Bijzonder , maar ieder land zijn gewoontes. We hebben iets soortgelijks meegemaakt toen we in Normandië op weg naar Bordeaux ervoeren dat alle hotels op zondag om 15.30 u. sluiten. Dus toen ik op onze trouwdag precies om 16.30 u voor een aardig hotel stond, bleek dit een aardige fata morgana. Geen warm bad, maar doortrappen.Dus  vandaag : de dood of de gladiolen!!

Fietsen ging echter heel goed, gestaag stijgend al slingerend omhoog langs een weg die een eldorado voor motorrijders bleek en twee Porsches die een straatrace hielden. De laatste 8 km’ s waren zwaar , maar we werden een hart onder de riem gestoken door een vrachtwagenchauffeur die stopte en ons vanuit zijn hoge verende cabine  breedlachend alle goeds en bon courage toewenste. Fantastisch. Hij had waarschijnlijk gezien dat wij niet  als een berggeit á la van Impe de berg opvlogen, maar kruipend als droge slakken wel  enige bemoediging konden gebruiken. Els wist nog te melden dat , toen zij enige omgehakte bomen langs de weg zag liggen, men hier eindelijk verstandig geworden was. We moesten er dus echt aan geloven en onder begeleiding van diverse koekoeks en met de stichtende woorden : “bedenk wat je al gedaan hebt,  en niet wat  je  nog moet doen en met Thieu in onze gedachten, kwamen we uiteindelijk stomend boven op de col, hoogte 1119 m, aan.  Niets natuurlijk  vergeleken met de koninginne-etappe van vandaag in de Giro : de Mortirolo met mist en regen : 12 km met een stijgingspercentage van  17 of andersom. Zou overigens voor ons geen enkel verschil maken. Voor ons gelukkig ook geen herinneringsmonument zoals voor Pantani.

Echter, zoals iedere wielrenner weet, boven wacht de beloning : n.l. D’n afsinck !, Een afdaling van 31 km, kikken, kikken en nog eens kikken, ook weer niet als Bahamontes, de adelaar van Toledo, maar wel dat geweldige gevoel met de wind  in de oren en de lucht van ijskoud angst?zweet. Wel boven koud, dus ons volledig aangekleed, windvanger , trui, extra jackje, lange broek, handschoenen en helm op.Daarna volledig, zelfs Els in de Ardeche, los en stom toevallig drie kwartier later en 28 km lager gestopt in dorpje Vogué, volgens de informatie het mooiste dorpje van Frankrijk !? ( we hadden er nog nooit van gehoord ), omdat daar zo ‘n geweldig terras lag dat tevens bij een hotelletje bleek te horen. Uitermate ongedwongen gerund door drie vrolijke kerels, alles kon en de wijn vloeide rijkelijk.

29 mei, 15de dag,   Vogué <>Saint Ambroix. : 74 km

Tussen volgens Els “ miljoenen bomen” door naar een opener gebied. Het leek een simpel tochtje te worden, maar dit lekker uitrijden werd volledig verstoord door een gigantische wind :  nauwelijks tegen in te komen en dus minder kilometers dan gedacht.