Les extrêmes se touchent et un cascade de sueur

4 juni , 22de dag , Ille surTet <> La  Vajol  :  52 km  SPANJE

Na dat sjabidkamertje  een paleisje voor ons alleen. Wat een ontbijt en met welke egards verwend door onze Portugese bediende. Het ontbijt met alles er op en er aan, het enige dat wij misten,  was het botermesje. Maar verder kan des Indes daar ook wat presentatie betreft, een voorbeeld aan nemen. Volledig vertroeteld 14 km dalend en uitbuikend van het ontbijt door fruitbomen/perzikenland dus op weg naar Tuir, waar we gisteren gepland hadden aan te komen. Het orage had maar een uurtje geduurd, dus we hadden door kunnen fietsen, maar als je die regen uit de lucht ziet vallen, heb je ( te ) snel een beslissing genomen. Gisteren ook vergeten te vermelden dat we door Saint André de Roquelongue  gefietst zijn. Onmiddellijk dacht ik, dat die André in Eindhoven van mij ook zalig verklaard mocht/moet worden vanwege zijn gouden reisblogtip. Indien hij wil, zal verzoek bij de paus worden ingediend. Ook vergeten te melden dat het locale rugbyteam in het dorpje waar we sliepen(Tuchan)  vijf keer rugbykampioem van Frankrijk is geweest. En inderdaad, toen we dat cafeetje binnen liepen,stond rugby op TV aan. Waarschijnlijk allemaal jongens die toen elkaar de  varkens toe wierpen, maar ze bleken tres gentil.

In Tuir vielen ons de wijnstronken op die op een rotonde en als afscherming tussen weg/fietspad geplant waren. Hoe zal die wijn ruiken , vroegen wij ons af. Na Tuir begon het klimmen, eerst gestaag en na 10 km hevig gestaag. Bahamontes, een slangarend, kwam overvliegen en begeleidde ons een aantal kilometers, heel bijzonder,maar had al gauw door dat hier geen eer voor hem te behalen was. Evenals de gieren die wij op weg naar Compostela in Spanje een tijdje boven ons hadden cirkelen. Els wilde elke weggetje naar links inslaan, omdat Rob ons gewaarschuwd had voor Illas dat weggetje LINKS NIET te missen. Zou kilometers om zijn en heel steil. Maar ja, we waren nog lang niet in Illas als we er al ooit zouden komen. Verder wilde ze ineens ook een camping op omdat op het bord stond “camping met vue de mer”. En als ze zee ziet of ruikt is ‘t gedaan met de richting, of beter gezegd :onmiddellijk richting zee.Maar helaas, de zee was in nevelen gehuld. De eigenaar van  de camping bleek een Nederlander, van hem kregen we de naam slangarend en tevens dat het heel bijzonder was dat deze hier “ zo laag” vloog. Doorgaans diep en hoog in de bergen. Camping bleek vol te staan met bedaarde rustende, lezende of slapende Nederlanders. Hier zijn ze weer, dit keer op zoek naar de (eeuwige? ) rust en stilte, want die hoor je hier oorverdovend.

Na het heerlijk fietsen gisteren,  bleek de klim om de Pyreneeën door te komen voor ons een  verschrikking. Het  tourboekje  gaf aan dat je je tijdens deze klim omzoomd door bossen kon concentreren op je eigen ademhaling en de versnelling instellen op een gestage klim. Nou die ademhaling ging  van zelf de verkeerde kant op en de versnelling bleef op 2<> 1staan terwijl die Duitse Riese Müller door m’n kop spookte.

Verder kwamen naast de lieflijkste vogelgeluiden de meest basale geluiden voorbij en toen ik Els probeerde op te monteren met : “ die bebossing is hier toch veel vriendelijker dan in de l’ Ardèche” , kreeg ik, vriendelijk gezegd, als grommend antwoord : “ nou voor mij niet”. Ik realiseerde me dat ik  verder mijn mond moest houden, als ik al lucht had om te praten.

Dus 15 kilometer klimmen , het zweet ( 31 * ) spoot uit onze lijven, de zonnebrillen, die telkens voorbij kwamen drijven, verdwenen in de tas en met liters drinken opslurpend omhoog. Geen houden aan, want die kamikazewind of hoe die ook heten mag, kwam regelmatig de hoek om. Werkelijk lijden,als ik dat zeggen mag en als Brabantse katholiek ( als ‘t spannend wordt, toch maar een kaars(je) opsteken, immers : ge wit oit noit nie ) riep ik en ook Els regelmatig Dieu en Thieu aan. Ter  verklaring : Thieu was  mijn vroegere hockeytrainer die, als iemand tijdens een conditietraining aan gaf niet meer verder te kunnen, brulde : gelul, je hebt pas 70 % verbruikt, ‘t zit alleen maar tussen je oren. Rennen. Dus als Els gilt : ik kan niet meer, gil ik terug : Thieu en gilt zij weer terug : ja, daar heb ik al drie keer aan gedacht. Maar dit even terzijde.

Tourboek gaf aan in Illas even goed te rusten ( daar hadden we dat advies overigens niet voor nodig ) omdat het pad LINKS “redelijk steil” was, met name het begin zodanig, dat lopen toegestaan was, maar verder te doen was als je steeds de buitenbocht nam. Nou wellicht door de van Impenetjes, maar niet door ons.

Dus opnieuw met frisse tegenzin verder afzien, het laatste stuk weg, een soort smokkelpad, in Frankrijk bracht ons voor de zekerheid nog alle variëteiten in wegdek   ( we hebben inmiddels ook geleerd door halfopen rioolbuizen te fietsen ) maar ,OLÉ : we hebben ‘t gehaald,  “ lama, lama Asathani”   : om 17.30 u. waren we au sommet, op de grens met Spanje, totaal gesloopt. De erbarmelijke  Franse weg?  veranderde in Spanje onmiddellijk in een biljartlaken en in  Laviol, eerste plaatsje in de afdaling gestopt omdat wij eenvoudigweg niet meer in onze remmen konden knijpen.We durfden de verdere afdaling met het zweet op onze truitjes geplakt niet aan. In hostal rochelde ik al mijn Frans eruit : rompu, cassé, mort de fatique, harassé,claqué, etc. Er zat in ieder geval geen woord Spaans biJ!! De Spaanse waard begreep ‘t daarom direct en we kregen onmiddellijk een kamer met vier bedden waarna Els  bonkend over haar hele lijf een ijskoude douche nam. Na een uurtje het gevoel “volledig” hersteld en gegeten ( ik moet dringend “ bij-eten”,  anders passen mijn kleren niet meer ) op een terrasje met ondergaande zon dat wij op een tafeltje na, voor ons alleen hadden. Wat een weelde!!  We moesten onze pasporten laten fotograferen, hotel is verplicht ivm terrorismedreiging elke gast te melden aan politie. In Frankrijk vroeg men ons overigens regelmatig niets bij het boeken van een kamer.

Het bonjour is ingewisseld voor “ O la “ , hetgeen ons door onze tocht naar Compostela weer vertrouwd in de oren klinkt. Ook het besef dat In Frankrijk fietsen in vergelijking met Spanje, een eitje is. Morgen via Figueres door naar Girona, daarbij  Barcelona onder ons liggen latend. Wel in twee aparte bedden gaan slapen voor het geval Els en/of ik van de kramp  om zich heen zou  beginnen te trappen en/of te slaan.

5 juni , 23de dag ,  Laviol <> Camarella  :  58 km

Helemaal uitgeslapen en vervolgens verder in de afdaling door naar Figueres. In dit geval kwam het zuur na het zoet. We  bleken door een landschap met varkensstallen ( Spaanse ham ) te moeten fietsen en de lucht was regelmatig goor. Gelukkig konden we doorperen en in de late ochtend bereikten we Figueres. Dali-museum  bleek door Christo ingepakt, hetgeen Dali waarschijnlijk ook wel aardig gevonden zou hebben. Verder door en gestopt omdat er weer een orage aan kwam. Droog binnen bij een hostal dat toevallig in het dorpje waar we waren, aanwezig bleek.