Montée de Saint Joseph

26 mei , 12de dag , Givors<>Tain l’Heritage : 86 km

Op weg langs de Rhone. Makkelijk fietsen dus de fietsjes wilden wel. Tot het moment dat er iemand kennelijk besloten had dat  die kleine rioolbiizen ook voor de helft op een stuk traject gebruikt kunnen worden als afwatering voor het fietspad. De eerste keer dender je daar door heen, en de volgende vier keren ben je redelijk voorbereid, maar het is niet goed voor een fiets en nog minder voor mijn humeur. Na vijf keer hield het op, maar je gaat anders fietsen. Bij de eerste stop kreeg Els om 10.30 u. ‘s-ochtends een witte roos met korenaar in haar handen gedrukt. Het “fête de mamam” en zij zag er kennelijk moederlijk uit. Met de roos weer verder , door een fruitgebied en met veronderstelde permissie van de fruitboer wat kersen uit een boom geplukt die er heel verleidelijk bij hingen.Jantje met zijn pruimen kan ik me nu ook beter voorstellen!! Verder presteerden we ‘t ondanks gps en routeboek totaal verkeerd te rijden > door de snelheid een punt gemist natuurlijk?! < en zijn we een boerenerf opgereden om de weg te vragen. Bleek een logis de ferme te zijn voor Polen, van wie een ons te woord stond. Omdat we nogal gecompliceerd afgedwaald waren, bracht hij ons op zijn stepje vooruit rijdend terug op de route. ‘s-Avonds in Tain l’Herault nog even langs gereden bij de voormalige??!  wijnhandelaar “ Le  Chapoutier” van mijn broer. Inderdaad een zeer bijzondere winkel, jaren vijftig uitstraling. s-Avonds heerlijk gegeten met een mooie St.Joseph, mijn patroon, mag toch een keertje, nie dan ? , zeker als je de volgende dag de eerste echte bergetappe in de kuiten krijgt.

27 mei , 13de dag , Tain l’Heritage <>Le Cheyhard : 56 km

Eerste gestage klim van 7 km, ging redelijk maar daarna was ineens de lucht uit de pijp. Verder borrelde mijn hoogtevrees op door de geweldige diepte waarlangs je fietste en waarin je keek afgeschermd met lage muurtjes. Loden benen met poeder in de kuiten, niet vooruit te branden. De speciaal aangelegde dolce via om de klim via de hoofdweg te ontwijken,  bleek voor ons een rotpad, loslIggend grind, door bos, kortom halverwege afgedaald naar hoofdweg. Met als slotconclusie dat dolce via wellicht toch beter was geweest. Kwamen om vijf uur bij een hotel dat om zes uur open zou gaan. Dus alvast inkopen voor morgen gedaan en om zes uur terug. Geen kip, zelfs geen coq te zien en uiteindelijk met geluk weer kamer bemachtigd. Immers de eerste 20 km waren er alleen maar campings. Morgen hopelijk beter.

Bij Els speelde deze dag haar weerzin voor bossen eindelijk weer eens goed op. Ik had dit al eerder verwacht. Voor wie ‘t nog  niet weet : zij houdt niet van bossen en indien er drie bomen bij elkaar staan, wordt zij,eufemistisch gesproken, licht humeurig, hetgeen overigens absoluut niet haar stijl is. De hele tirade krijg ik en de couleur locale dan over me/zich heen :  ineens van achteren :“ dit is  niet mijn gebied, verschrikkelijk, wie gaat hier  nou wonen?, bomen , festival des humoristes : nou, kan ik me niet voorstellen, dolce via : hoe verzinnen ze het, nou d’r valt hier weinig te lachen, te veel groen, dieptes, ik voel me hier opgesloten, het enige wat ik hier denk  : wegwezen hier,, village de carectère : dat wil ik wel eens even zien, dat is wel mooi, dat weiland dan ; we komen hier nog wel eens terug : nou neen, niet met mij!! Ik moet plassen : á vous le terrain madame!! Heel herkenbaar voor mij en als ‘t echt te erg wordt, ga ik vijftig meter voor haar fietsen. Desondanks of zelfs dankzij : nog steeds heel gezellig samen.